Oranje Zwartboek | Maarten Gorter

Een woedende prins aan de telefoon

Stelt u zich voor dat u op een koude winterdag ergens in 2004 op uw werk bent, zittend aan uw bureau en dan gaat de telefoon; u neemt op en dan klinkt de stem van een hoogbejaarde man met sterk Duits accent. U krijgt dan waarschijnlijk het gevoel dat u in de maling wordt genomen, vooral als de broze oude man zegt dat hij prins Bernhard is. Hij is stervende en al meer dan 93 jaar oud maar met zijn broze stem lukt het hem nog om een niet stoppende tirade te houden, de woede is duidelijk in zijn stem te horen.

Dit bizarre incident overkwam de historicus en oud-NIOD medewerker Gerard Aalders (1946), hij stond op een ''Enemy List''[1] van prins Bernhard (1911-2004), die op het eind van zijn leven nog een appeltje te schillen had met journalisten, historici en zakenlui die het hem "lastig hadden gemaakt" in zijn mooie doch moeizame leven. De vraag is natuurlijk: waarom stond Aalders dan op deze "Enemy List"? Toen Aalders doorkreeg dat hij toch echt met de prins aan de telefoon zat en niet met een grappenmaker, kon hij zelf antwoord geven op deze vraag: acht jaar eerder had hij aangetoond in zijn boek De Affaire Sanders dat Bernhard lid was geweest van de NSDAP. Alleen klopte dat volgens Bernhard niet, dat was allemaal maar onzin en broddelwerk van de historicus. Bernhard schreeuwde in de telefoon tegen Aalders dat onderzoek van de oranjefiele historicus Cees Fasseur (1938-2016) bewees dat hij vijftien maandenlang geen contributie had betaald aan de NSDAP. Aalders maakt hierop de slimme opmerking dat ‒ aangezien Bernhard twee jaar lang lid is geweest ‒ hij negen maanden wel contributie heeft betaald. Bernhard antwoordde hierop met: "Herr Aalders, ik betaal voor dit telefoongesprek dus u moet luisteren."

De monarchie wordt afgerekend

Het legendarische telefoongesprek met Bernhard is een van de vele verhalen, schandalen en feiten die Aalders beschrijft in zijn 400 pagina's tellende boek Oranje Zwartboek over het Koninklijk Huis. Aalders had al eerder boeken geschreven over Bernhard, Wilhelmina en de Tweede Wereldoorlog maar nu rekent hij af met de monarchie, het is hij die nu de "Enemy List'' opstelt en één voor één worden ze afgestreept, Wilhelmina, Juliana, Beatrix, Willem-Alexander, en uiteraard heeft Aalders zijn zwaarste munitie klaarstaan voor Bernhard. Naast Bernhard moet vooral ook Wilhelmina (1880-1962) het zwaar ontgelden, de auteur geeft een schrikbarend beeld van een koningin die dacht dat zij door god zelf op de troon is gezet en dat niet de Israëlieten maar de Nederlanders het uitverkoren volk zijn. Zij regeert samen met god en niemand anders; dat in de grondwet sinds 1848 toch echt staat dat de ministers verantwoordelijk zijn voor de koning(in) en dat diezelfde ministers ook verantwoording schuldig zijn aan het parlement, schijnt Wilhelmina niet te deren. Ministers, parlementariërs en rechters zijn in haar ogen alleen maar een obstakel, want zij weet het beter, met god aan haar zijde. In de praktijk blijkt het anders te liggen, Wilhelmina blijkt geen verstand van zaken te hebben en haar ministers vragen zich ook regelmatig af of zij wel goed bij haar hoofd is. Dat Wilhelmina geen verstand van zaken had, kon ook niet anders volgens Aalders, zij heeft nauwelijks scholing gehad en kreeg alleen selectief en beperkt privé-onderwijs. Tijdens deze lessen ging het voornamelijk over geschiedenis, vooral haar eigen familiegeschiedenis en theologie. Een brief schrijven in fatsoenlijk Nederlands kon zij niet, wat zich in de wereld buiten het paleis afspeelde begreep zij niet, de armoede onder de vele Nederlanders in de jaren 30 interesseerde haar niet. Dat tegen deze ''domme vrouw'', zoals de Amerikaanse president Theodore Roosevelt (1858-1919) haar ooit noemde, zo werd opgezien, heeft veel met de media te maken, vindt Aalders. Leden van het Koninklijk Huis werden in het verleden, maar ook nog in het heden, bijna op een sektarische manier aanbeden en kritiek op hen bestond niet. Waar in de negentiende eeuw socialistische kranten zoals De Roode Duivel geen spaan heel lieten van koning Willem III (1817-1890) werd het na de Tweede Wereldoorlog angstig stil met kritische geluiden over de monarchie. Aalders beschrijft, dat tijdens de beruchte "Greet Hofmans affaire" de toenmalige minister-president Willem Drees (1886-1988) alle hoofdredacteuren van Nederlandse kranten belde met de vraag om niet hierover te publiceren, alle kranten gaven hier gehoor aan. Er was niet alleen zelfcensuur maar ook staatscensuur toen de regering het blad Panorama in de jaren 60 verbood te publiceren dat prins Claus (1926-2002) in de Wehrmacht had gevochten, terwijl dit een bewezen feit is. Dat de Oranjes niet vies waren van censuur, werd wel duidelijk toen de telefoons overgingen bij de uitgevers die op het punt stonden om een boek uit te brengen met ''pijnlijke feiten'' over de monarchie. Menig boek ging tot diep in de twintigste eeuw van de drukker naar de papierbak op deze manier. Zo heeft Bernhard in 1980 de directeur van de uitgeverij Elsevier gebeld om een boek niet te publiceren waarin nieuwe feiten stonden over de enkele jaren daarvoor plaatsgevonden hebbende Lockheed-affaire, die inhield dat Bernhard smeergeld had aangenomen. De prins kende de directeur van een raad van commissarissen waar zij beiden lid van waren. De directeur gaf graag gehoor aan dit verzoek en het boek kwam niet uit, tot woede van de twee auteurs, die vervolgens hoopten hun nieuw ontdekte feiten over deze affaire in kranten publiek te kunnen maken. Uiteraard kregen de hoofdredacteuren daarvan ook weer telefoontjes en verdween het boek in een heel diepe la om daar een lange tijd in het stof te blijven. 

Kill Bill

Aalders is op een missie, dat is mij duidelijk, de monarchie mag niet gespaard worden, de jarenlange sabotage die hij ondervond van het Koninklijk Huis toen hij nog medewerker van het NIOD was, heeft diepe sporen bij hem achtergelaten. Het uitkomen van boeken van hem werd soms bijna een jaar vertraagd nadat zijn baas werd gebeld door de Rijksvoorlichtingsdienst, het Koninklijk Huis of de regering. Alleen maar omdat hij zijn rug recht hield en dreigde naar de media te stappen, werden zijn boeken alsnog uitgegeven.

Bij het lezen van het boek doet Aalders mij steeds meer denken aan Beatrix(!) Kiddo, gespeeld door Uma Thurman in de film Kill Bill (2003), die een lijstje bijhield met mensen die haar verraden hadden en uit was op wraak. It'syour child Bill zei de zwangere Beatrix Kiddo nog tegen Bill vlak voordat hij haar neerschoot in begin van de film, deze zin gaat iedere keer door mijn hoofd als Aalders het zoveelste buitenechtelijke kind van Willem I, Willem II, Willem III, prins Hendrik en prins Bernhard opnoemt. Is dit wel nodig, vraag ik mij dan af, het boek heeft de naam ''Oranje Zwartboek'' met boventitel: "Intriges, Spionage, Geweld, Corruptie en Geldzucht". Geen van deze begrippen kan op het verwekken van een buitenechtelijk kind worden toegepast. De monarchie moet afgerekend worden op haar (politiek) falen, corruptie en het sektarische en ondemocratische karakter. Ieder mens in Nederland heeft recht op privacy, persoonlijke autonomie en seksuele vrijheid, ook leden van het Koninklijk Huis. De extreme aandacht van Aalders voor de (vermeende) seksuele geaardheid van koning Willem II (1792-1849) en prins Hendrik (1876-1934) [1] en de buitenechtelijke kinderen van de Oranjes doet afbreuk aan zijn sterk empirisch en feitelijk onderbouwde boek met meer dan 600 noten. Ik lees veel liever de feiten over de Lockheed-affaire of over Wilhelmina die van Nederland een theocratie wilde maken dan dat Bernhard: ''Een sterke voorkeur had voor Argentijnse dames''. Vreemdgaan is geen misdrijf in Nederland noch het hebben van een biseksuele geaardheid noch het zich aangetrokken voelen tot Argentijnse dames. Wellicht is het pure rancune van Aalders omdat Bernhard hem ook kapot wilde maken wegens iets wat niet strafbaar is in Nederland: wetenschappelijk onderzoek doen en je mening geven. Aalders heeft een uitstekend boek voor de massa geschreven om hen over te halen om republikein te worden, ieder argument voor de monarchie weerlegt hij. Ieder illegaal handelen van een lid van het Koninklijk Huis onderbouwt hij met feiten en met verschillende bronnen. Ik had het alleen beter gevonden om het te houden bij het empirisch sterke gedeelte van het boek, er zitten teveel ongenuanceerde uitspraken tussen bijvoorbeeld dat de stadhouders ''Niets hebben gebracht voor Nederland''. Ook lijkt Aalders geobsedeerd te zijn door zijn aartsvijand Bernhard, hij heeft drie boeken geschreven over hem waarvan één dit jaar voor de derde keer een herziene editie krijgt. Hoewel Bernhard al 17 jaar dood is, is Aalders nog steeds niet klaar met hem, zoals Beatrix Kiddo dan ook zegt als zij Bill weer tegenkomt: "You and I have unfinished business".

[1] De term Enemy List stamt uit begin jaren 70 toen de Amerikaanse president Richard Nixon (1913-1994) een lijst bijhield met eerst 20 en daarna honderden namen van politieke tegenstanders die door overheidsinstanties lastig moesten worden gevallen.

[2] In een interview met het Republikeins Genootschap beweerde Aalders ook feiten te hebben dat Prins Hendrik niet alleen biseksueel maar ook pedoseksueel was. De lokale padvinderij waar Hendrik als erelid regelmatig kwam gaf de waarschuwing om de kinderen thuis te houden als hij kwam. Vreemd genoeg schrijft Aalders in zijn boek niets over de vermeende pedoseksualiteit van Hendrik wel over zijn biseksualiteit. Hier is de link van de video van het interview youtube.com/watch?v=pRrKXAPEctE