Opvoeden met fictie en non-fictie

Opvoeden tot vrijheid in levensbeschouwelijk opzicht, is dat niet een paradoxale opgave? Een christelijke of islamitische school zal toch de eigen overtuigingen ten aanzien van de wereld en de mens willen overbrengen, ook al benadrukt men tegenwoordig dat het geloof een kwestie is van eigen keuze? Geldt hetzelfde voor een ‘vrijdenkersopvoeding’: een uitnodiging tot onbevooroordeeld denken of een introductie in het overtuigde atheïsme? En hoe gaat het Humanistisch Vormingsonderwijs hier eigenlijk mee om: geeft het de leerlingen iets mee over het humanisme terwijl het een breed perspectief op levensbeschouwing wil geven en oproept tot verdraagzaamheid? Ik ben benieuwd hoe vrijdenkers hier omgaan met de spanning tussen waakzaamheid tegen godsdienstige dwingelandij, de eigen uitgesproken levensovertuiging en het ideaal van vrije opvoeding. Daarom ben ik er zaterdag ook bij. Misschien helpt het om leerlingen bekend te maken met alle grote levensbeschouwelijke stromingen en daarbij, net als in de literatuur, het onderscheid te maken tussen fictie en non-fictie. En dat is niet hetzelfde als het verschil tussen onzin en zin. Fictie draagt vaak bij tot zingeving, non-fictie confronteert ons met de onmiskenbare werkelijkheid. Gaat het niet pas mis als de genres door elkaar worden gehaald? Ik ben benieuwd hoe het zaterdag uitpakt. Rein Zunderdorp Voorzitter Humanistisch Verbond