Toen ik me als beoogde nieuwe voorzitter aan het bestuur van De Vrije Gedachte voorstelde, noemde ik als een van mijn eigenschappen een enorm rechtvaardigheidsgevoel. Misschien is dat wel geboren in … het badhuis. In onze Haagse arbeiderswijk hadden de portiekwoningen maar één kraan, in de keuken. Toen we naar de lagere, de ‘grote’ school gingen, bezochten we wekelijks het buurtbadhuis. Natuurlijk maakten we niet gebruik van het dure ‘kuipbad’, nee wij schlemielen namen een ‘stortbad’, zoals op het kaartje een douche heette. Op donderdag, kostte een kinderkaartje maar een dubbeltje, in het weekeinde vijftien cent. Dus gingen we iedere donderdagmiddag met een bundeltje van handdoek en ondergoed naar school. Om vier uur spurtten we dan naar het badhuis. Dat lag aan de andere kant van een scholencomplex, dat zich om een sportveld uitstrekte. Wij roomse jongetjes legden het dus altijd af tegen de openbare en protestante knapen. Dus zat je een eeuwigheid op te schuiven in een dampige wachtruimte tot je eindelijk aan de kop van de rij en aan de beurt was. Maar ondertussen kon het al half zes zijn geworden. Dan kwamen de mannen van hun werk. Die smoesden wat met de badmeester - waarschijnlijk gaven ze een fooitje of een paar sigaretten - en mochten vóór! Toen zwoer ik bij mijzelf dat ik als ik groot was, nooit kinderen zo zou achterstellen. En dat je als fondspatiënt om zeven uur ’s ochtends een uur vóór de deur van de tandarts moest staan blauwbekken, heeft me ook voorgoed tot voorvechter van gelijkheid gemaakt. Niet alleen als ik zelf oneerlijk word behandeld, steigert alles in me. Ook onrecht begaan aan anderen grijpt me diep aan of het nu begaan wordt aan Palestijnen, Tibetanen, Libiërs of allochtone ‘Medelanders’. Dat het eerlijk moet heeft het badhuis mij geleerd.
