Het belang van de Vrijdenkersdag 2010 ‘opvoeden zonder waan’
“Wat doen ze eigenlijk op het altaar?... Wat is een kathedraal?... Wat is Pinksteren?” Zulke vragen stellen me de gymnasiasten met wie ik in het kader van een schooluitwisseling in Sint-Petersburg ben. Onze gastvrouwen – mannelijke leraren zijn in Oost-Europa een zeldzaamheid - brengen ons naar de vele kerken van de noordelijke metropool. Ze zijn sinds de ineenstorting van het communisme aan de Russisch-orthodoxe Kerk teruggegeven. Voorheen waren er sporthallen in gevestigd of elektriciteitscentrales of musea – onder andere van het atheïsme! Tijdens de urenlange wandelingen door de enorme stad aan de Newa is er alle gelegenheid tot gesprekken. Zo loop ik een tijdje op met twee meisjes. De een ontpopt zich als atheïst, de ander gelooft dat er toch ‘iets’ moet zijn. Nou ja, geen hel, maar met de dood kan het toch niet afgelopen zijn. Een hemel? Ja, maar dan niet alleen voor mensdieren. Ze blijkt onder de indruk van paranormale televisie-uitzendingen. Gelooft u dan niet in de liefde?” vraagt ze mij indringend. Moeilijk hoor om de diverse betekenissen van ‘geloven’ uit elkaar te houden. En natuurlijk komt ze met de onmogelijke vraag: bewijst u maar dat er ‘niets’ is. Hoe zijn deze twee jonge mensen van 16 jaar tot volkomen tegengestelde overtuigingen gekomen? De school kan het niet gedaan hebben – het Stedelijk Gymnasium Nijmegen is een voorbeeldig werelds instituut, dat een verzoek om een gebedsruimte resoluut heeft afgewezen: geloven doe je maar in de kerk of moskee. Zit het in hun karaktergenen? Zijn het inzichten waartoe ze na rijp beraad zijn gekomen? Of heeft de ouderlijke opvoeding toch een verschillend stempel op hen gedrukt? Terwijl we wandelend discussiëren bedenk ik hoe actueel het thema van onze vrijdenkersdag van 29 mei is: opvoeden zonder waan.
“Wat doen ze eigenlijk op het altaar?... Wat is een kathedraal?... Wat is Pinksteren?” Zulke vragen stellen me de gymnasiasten met wie ik in het kader van een schooluitwisseling in Sint-Petersburg ben. Onze gastvrouwen – mannelijke leraren zijn in Oost-Europa een zeldzaamheid - brengen ons naar de vele kerken van de noordelijke metropool. Ze zijn sinds de ineenstorting van het communisme aan de Russisch-orthodoxe Kerk teruggegeven. Voorheen waren er sporthallen in gevestigd of elektriciteitscentrales of musea – onder andere van het atheïsme! Tijdens de urenlange wandelingen door de enorme stad aan de Newa is er alle gelegenheid tot gesprekken. Zo loop ik een tijdje op met twee meisjes. De een ontpopt zich als atheïst, de ander gelooft dat er toch ‘iets’ moet zijn. Nou ja, geen hel, maar met de dood kan het toch niet afgelopen zijn. Een hemel? Ja, maar dan niet alleen voor mensdieren. Ze blijkt onder de indruk van paranormale televisie-uitzendingen. Gelooft u dan niet in de liefde?” vraagt ze mij indringend. Moeilijk hoor om de diverse betekenissen van ‘geloven’ uit elkaar te houden. En natuurlijk komt ze met de onmogelijke vraag: bewijst u maar dat er ‘niets’ is. Hoe zijn deze twee jonge mensen van 16 jaar tot volkomen tegengestelde overtuigingen gekomen? De school kan het niet gedaan hebben – het Stedelijk Gymnasium Nijmegen is een voorbeeldig werelds instituut, dat een verzoek om een gebedsruimte resoluut heeft afgewezen: geloven doe je maar in de kerk of moskee. Zit het in hun karaktergenen? Zijn het inzichten waartoe ze na rijp beraad zijn gekomen? Of heeft de ouderlijke opvoeding toch een verschillend stempel op hen gedrukt? Terwijl we wandelend discussiëren bedenk ik hoe actueel het thema van onze vrijdenkersdag van 29 mei is: opvoeden zonder waan.