Identiteitsverlies

En wat voor Twente geldt, zal ook wel in gelijke mate voor alle overige niet-Hollandse gewesten opgaan. Als het om verlies van identiteit gaat, gaat het natuurlijk enkel en alleen om de Hollandse identiteit. Alles draait in dit land nu eenmaal om Holland en Holland alleen. Is Holland een zompige rivierdelta, dan is ook héél Nederland dat. Vecht Holland tegen de zee en andere wateren, dan doet héél Nederland dat. Ook al woon je op de Vaalserberg. Heeft Holland een calvinistische mentaliteit, dan is het ‘vanzelfsprekend’ die mentaliteit aan héél Nederland op te leggen. Alles wordt op Holland betrokken. Hollanders hebben het altijd als iets heel normaals aangenomen dat iedereen in Nederland praat en denkt zoals zij. Dit in tegenstelling tot Nederlanders uit de gewesten met van oudsher een andere cultuur die van kleins af aan worden gedwongen hun eigen taal, ten faveure van het Hollands, op het tweede plan te plaatsen. Of erger nog, haar nog slechts fragmentarisch beheersen of zelfs dat niet meer. Nu de Hollanders geconfronteerd worden met grote groepen medeburgers die in hun gewest onder elkaar andere talen spreken dan het Hollands, schieten zij in een kramp (Verdonk wilde tijdens haar ministerschap zelfs bij wet verbieden dat er in de openbare ruimte een andere taal dan het Hollands wordt gesproken!) en met hen hun talrijke adepten uit de overige Nederlandse gewesten die graag nog Hollandser willen lijken dan de Hollanders zelf. Dat hebben de Hollanders sinds de Duitse bezetting niet meer meegemaakt. Ze dreigen hun identiteit te verliezen! Weten zij ook eens hoe het voelt als je in je geboortestreek je eigen moedertaal nauwelijks tot niet meer hoort. Maar zo’n vaart zal het niet lopen. De groepen emigranten kunnen onderling dan wel de taal van hun land of streek van herkomst blijven spreken (voor zo lang als het duurt), daarnaast zal de overgrote meerderheid van hen net zo Hollands spreken als de Hollanders zelf. Nee voor de identiteit van de Hollanders hoeft niemand bang te zijn. Voor die van de overige gewesten des te meer. Ook uit Europa dreigt op dit gebied geen gevaar. Althans niet voor Holland zelf. Misschien dat door Europese invloeden de Hollandse greep op de overige Nederlandse gewesten geleidelijk zwakker wordt. Maar dat kan moeilijk als een verlies worden gezien. Misschien voor het Hollandse zelfbeeld, maar zeker niet voor de grensregio’s. ‘Nederland wil minder Brussel’, willen demagogen en populisten uit zowel het linker als rechter deel van het politieke spectrum ons doen geloven. Hebben zij wel eens nagedacht dat regio’s als Groningen, Twente en Limburg misschien ook wel eens wat minder Den Haag zouden willen en misschien wel een beetje meer Hannover of Düsseldorf? Om een paar voorbeelden te noemen. De Europese Unie, dat nooit eerder vertoonde en ongeëvenaarde succes, wordt door steeds meer Nederlanders als vreemd, beangstigend en ‘ver-van-mijn-bed’ ervaren, terwijl de Unie ons ongekende rijkdom en een langdurige periode van vrede heeft gebracht die dit werelddeel nooit eerder ten deel viel. Het is allemaal de schuld van het Mammoetwetonderwijs, waarin nagenoeg geen plaats meer is voor gedegen onderwijs in aardrijkskunde, geschiedenis en meertaligheid. Frans en Duits worden voor steeds meer Nederlanders net zulke vreemde talen als Grieks en Hongaars. Voor de huidige Tom-Tom-generatie mag je al blij zijn als zij hun eigen woonplaats op de landkaart kunnen aanwijzen. De omtrek van het Nederlandse grondgebied schetsen, laat staan van de overige Europese landen, is nog slechts voor een klein groepje geïnteresseerden weggelegd. Om over de Europese geschiedenis maar helemaal te zwijgen. Als je geografisch blikveld niet verder reikt dan je woonplaats met naaste omgeving en je kennis van het buitenland beperkt blijft tot de weg van vliegveld naar hotel en terug en geschiedenis voor jou niet veel meer is dan één grote duisternis, ben je al gauw geneigd naar je eigen navel te staren en alles wat anders is, doet, denkt en verder reikt dan jezelf als vreemd en bedreigend af te wijzen. Waar dan weer rattenvangers als Wilders handig op in spelen. Wat nationalisten maar niet begrijpen is dat ook het land van hun voorkeur niet altijd bestaan heeft, noch als bij toverslag is opstaan, maar een lange wordingsgeschiedenis kent. Als de Pruisische kanselier Otto von Bismarck in 1867 zijn poot stijf had gehouden zou Limburg (tot 1866 lid van de Duitse Bond!) nu een deel van Duitsland kunnen zijn. Met als gevolg dat Wilders (zo hij dan ook zou bestaan) nu misschien wel het enige lid van 'die Partei für die Freiheit' zou zijn. Zo zie je maar weer dat het (ook aangaande Europa) kan verkeren! Aan zulke zaken denken kortzichtigen natuurlijk nooit. In het verleden zullen er vast ook wel SP- en PVV-achtige campagnes zijn gevoerd om te voorkomen dat de, in zelfstandige gewesten verdeelde, Verenigde Nederlanden een centralistische 'Superstaat' zouden worden met het gewest Holland als dominante factor en Den Haag als centraal regeringscentrum. Wat zich destijds vanaf 1813 in de Verenigde Nederlanden voordeed, gebeurt nu op iets andere schaal binnen de Europese Unie. Alleen is er nu van dominantie van één van de aangesloten leden geen sprake. De Unie mag dan wel en ‘Superstaat’ worden, het wordt in elk geval geen centralistische ‘Superstaat’ waarin één van de leden zijn cultuur en taal aan de anderen oplegt, zoals destijds met de vorming van het Koninkrijk der Nederlanden wel is gebeurd. ‘Superstaat, ja. Maar dan geen centralistische moloch, maar een Europese Confederatie of een De Verenigde Staten van Europa. Gerhard Elferink