Het theater van het ongegeneerde roven

Ik val maar gelijk met de deur in huis, de neoliberale economie zet jaar na jaar op steeds brutaler wijze de bijl aan de wortel van de democratie. Ongegeneerd roven kan alleen als de rechten van armen en middengroepen worden genegeerd en voor zover ze bestaan worden teruggedrongen. Aanhangers van de neoliberale economie ontkennen dat er zoiets als neoliberalisme zou bestaan. Logisch, een inbreker gaat er op een buurtfeest ook niet prat op dat hij degene is die inbreekt en huizen leegrooft. Maar sinds de Mont Pèlerin Society (googel maar even) midden vorige eeuw werd opgericht is de term neoliberalisme onverbrekelijk verbonden met de vrije markt economie en de internationale financiële markt naar roversmodel. Wie zijn ogen niet sluit voor de werkelijkheid ziet hoe de roverspraktijken van de ridders, de adel en de clerus uit voorgaande eeuwen op moderne wijze en met moderne middelen wordt voortgezet en zich wereldwijd in hoog tempo alles wat interessant is en waarde heeft toe-eigent. Het veroorzaken van een wereldwijde financiële crisis is daarbij een collateral damage die natuurlijk ook maximaal wordt uitgebuit. Het neoliberalisme bedient zich, net als religies, van dogma’s. Bekende dogma’s zijn: “arm zijn is een keuze en dus je eigen schuld”. En “de economie bloeit alleen als het een vrije markt is zonder inmenging van een (al dan niet democratische) overheid”. En “de overheid is de vijand van de hardwerkende burger”. En natuurlijk “als onze mensen geen superhoog salaris krijgen rennen ze weg naar de concurrent of naar het buitenland”. Rond dat laatste dogma ontstond deze week een relletje. De ABN Amro rovers, als Raad van Bestuur en Raad van Toezicht vermomde ambtenaren van een bank die met ons geld is gered en waar wij dus eigenaar van zijn, verdedigden hun gigantische salaris met het wegloop-dogma. En ze komen er mee weg. Ze noemen zichzelf top-bankiers. Een term die op zich niets betekent maar bedacht is om roversgedrag te legaliseren. En de politiek laat zich imponeren en intimideren. In het neoliberale theater van het ongegeneerde roven mag de politiek en het publiek een beetje meedoen en als echte wannebe neoliberalen hun helden toejuichen. Meer ruimte is er niet, democratische zeggenschap over ons eigen geld, onze grondstoffen en onze eigen arbeid is er steeds minder. We zijn slechts figuranten in een rooftheater.