Maar er wordt al zolang in God geloofd...

Daar had je het weer. Het was tijdens de Salon de la pensée, 6 maart in Antwerpen, waar Bert Keizer en ik van gedachten wisselden over het levenseinde. Iemand uit het publiek getuigde van zijn godsgeloof met als argument dat de mensheid al zolang het bestaan van god(en) aannam. Bij zo'n opmerking steigert mijn historisch gemoed. Als iets lang bestaat, betekent het toch niet dat het daardoor geijkt is? Een lang verleden is een omkeerbaar argument: je kunt net zo goed argumenteren dat het de hoogste tijd is de oude troep eens op te ruimen. Zo kan het koningschap in het Soemerië van 5000 jaar geleden een nuttige instelling zijn geweest, maar nu is de monarchie toch een potsierlijke fossiel? Moeten we toch maar geloven in de platte aarde omdat de mensheid altijd dat wereldbeeld heeft gehad? Geschiedenis verklaart wel, maar is nooit een argument.