We leven in een onvrij land. En dan doel ik niet op de vrijheidsbeperkende coronamaatregelen, die toch hopelijk ooit een keer worden opgeheven.
Nu zult u wellicht denken: ik mag toch gaan en staan waar ik wil en zeggen wat me bevalt. Maar dan vergist u zich. U mag zich vrij verplaatsen, maar niet onbespied, zowel niet in de openbare ruimte als digitaal. En zeggen wat u wil, is niet ongevaarlijk, want dreigementen na onwelgevallige meningen of visies zijn alomtegenwoordig. Sigrid Kaag krijgt eenmaal per vijftien minuten een haatbericht, Geert Wilders weet allang niet meer wat vrij leven is, en menig wethouder staat bloot aan doodsbedreigingen. Een angstcultuur overheerst en die verlamt het debat en de politieke daadkracht. Ook andere sectoren liggen in een houdgreep. Neem de censuurpolitie binnen de kunst en aan de universiteiten.
Vooral het geschreven woord is het slachtoffer van deze verontrustende tendensen. Zowel de progressieven met hun onverbiddelijke morele meetlat als de fundamentalistische religië-dwepers, zijn hier debet aan. Zie bijvoorbeeld de recente ophef rondom het boek van Lale Gül. Haar boek Ik ga leven leidde tot een storm van verontwaardiging, bedreigingen en noodzakelijke bescherming voor de auteur.
Dit alles was geen belangrijk thema de afgelopen verkiezingen. Maar dat had het wel moeten zijn, want het verlies aan vrijheid raakt ons allemaal en is een catastrofale ontwikkeling voor een democratische samenleving. Daarom in dit voorwoord geen overzicht van de inhoud van De Vrijdenker, maar een oproep. Of u nu zichzelf schaart onder het banier van de vrijdenkers of losstaat van iedere vereniging: laat u niet knechten. Politici die zich de mond niet laten snoeren, schrijvers die niet zwichten voor hun tirannieke omgeving, en al die anderen die weigeren te buigen voor de terreur van de intolerantie, zijn de helden van deze tijd. Laten we ze koesteren en beschermen want het worden er steeds minder. Kortom, strijd voor de vrije gedachte.
Sicco Polders - hoofdredacteur.
