Vroeger trouwden alleen koningshuizen over de grens. Tegenwoordig komt zulk ‘vreemd gaan’ in de beste families voor. Kijk maar om je heen: “Mijn zoon woont in Japan … ik heb een kleindochter in Chili …mijn schoonzoon komt uit Spanje.” In een open maatschappij als de Nederlandse wordt binationaliteit steeds normaler. Mijn vrouw, van Letse afkomst, maakte zo-even als vrijwilligster op de speelgoeduitleen van de wijk een fraai staaltje van kosmopolitisme mee. Er meldt zich een echtpaar om een verkleedkist voor een verjaarspartijtje te lenen. De vrouw spreekt Nederlands met een accent. Ze blijkt van afkomst Tsjechisch. Ze heeft een tijd in Duitsland gewoond en onderhoudt zich met haar twee kinderen in de taal van dat land. Haar man spreekt met de twee kindertjes zijn moedertaal, Italiaans. De kinderen worden op school natuurlijk in het Nederlands ondergedompeld: heerlijk om zo als wereldburgertje op te groeien. Voor hen zijn landsgrenzen even onbetekenend als gemeentegrenzen. Mijn eigen kinderen worden principieel tweetalig opgevoed; hun ‘moederstaal’ is Lets, met vader spreken ze Nederlands; in een flits wisselen ze van taal. Hun taalvermogen is merkbaar veel groter dan eentalige klasgenootjes. Overigens is de wijkschool die ze bezoeken, ook een werelddorp: behalve kinderen met een Marokkaanse en Turkse achtergrond hebben ze Chinese, Indiase, Antilliaanse en Afrikaanse kameraadjes of prachtige producten van etnische menging. Bij het uitgaan van de school komt een veelkleurige stroom naar buiten, steeds een ontroerend gezicht. Geen wonder dat onze wijk voor 80% links stemt – G. Wilders haalt er een schamele 2%. In het verleden was wereldburgerschap voor vrijdenkers een algemeen ideaal, net zo vanzelfsprekend als pacifisme. De droom van het kosmopolitisme wordt pas nu werkelijkheid door het wereldwijde vreemd gaan.De zegen van vreemd gaan
20.01.11 09:42 PM
Vroeger trouwden alleen koningshuizen over de grens. Tegenwoordig komt zulk ‘vreemd gaan’ in de beste families voor. Kijk maar om je heen: “Mijn zoon woont in Japan … ik heb een kleindochter in Chili …mijn schoonzoon komt uit Spanje.” In een open maatschappij als de Nederlandse wordt binationaliteit steeds normaler. Mijn vrouw, van Letse afkomst, maakte zo-even als vrijwilligster op de speelgoeduitleen van de wijk een fraai staaltje van kosmopolitisme mee. Er meldt zich een echtpaar om een verkleedkist voor een verjaarspartijtje te lenen. De vrouw spreekt Nederlands met een accent. Ze blijkt van afkomst Tsjechisch. Ze heeft een tijd in Duitsland gewoond en onderhoudt zich met haar twee kinderen in de taal van dat land. Haar man spreekt met de twee kindertjes zijn moedertaal, Italiaans. De kinderen worden op school natuurlijk in het Nederlands ondergedompeld: heerlijk om zo als wereldburgertje op te groeien. Voor hen zijn landsgrenzen even onbetekenend als gemeentegrenzen. Mijn eigen kinderen worden principieel tweetalig opgevoed; hun ‘moederstaal’ is Lets, met vader spreken ze Nederlands; in een flits wisselen ze van taal. Hun taalvermogen is merkbaar veel groter dan eentalige klasgenootjes. Overigens is de wijkschool die ze bezoeken, ook een werelddorp: behalve kinderen met een Marokkaanse en Turkse achtergrond hebben ze Chinese, Indiase, Antilliaanse en Afrikaanse kameraadjes of prachtige producten van etnische menging. Bij het uitgaan van de school komt een veelkleurige stroom naar buiten, steeds een ontroerend gezicht. Geen wonder dat onze wijk voor 80% links stemt – G. Wilders haalt er een schamele 2%. In het verleden was wereldburgerschap voor vrijdenkers een algemeen ideaal, net zo vanzelfsprekend als pacifisme. De droom van het kosmopolitisme wordt pas nu werkelijkheid door het wereldwijde vreemd gaan.